درمانگران سال ها به مراجعان آموزش می دادند که «کودک درون خود» را تقویت کنند و این راهبرد درمانی در موارد بسیاری اثربخش واقع می شد اما آموزش شفقت به خود چیزی فراتر از این حرف ها است و به قربانیان کمک می کند که با رنج کودکی خود ارتباط عمیق تری برقرار کنند. آنها به خاطرات خود از سوء استفادۀ جسمی، جنسی، هیجانی و بی توجهی می پیوندند اما این بار با فاصله، نه اینکه از نو سوء استفاده را تجربه کنند، بلکه در قالب شاهدی مشفق آن خاطرات را به یاد می آورند و بدون اینکه دوباره تبدیل به آن کودک شوند، نسبت به کودکی خود، شفقت می ورزند. به این ترتیب با یادآوری خاطرات، احتمال تجربۀ مجدد تروما کاهش می یابد و این امکان را به فرد می دهد که خود او محافظ و مراقب عاشقی باشد که در کودکی به آن نیاز داشت. این مراقب به او کمک می کند تا زخم های خویش را التیام بخشد و بیاموزد که اکنون با خود مهرورزانه تر و عاشقانه تر رفتار کند.