کتاب جزیره ی شادی اثر ماریت تورن کویست انتشارات مؤسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان

تنها نشانی در کتاب «جزیره شادی» راندن به سمت افق است. آیا این کافی است برای دخترکی سوار بر بلم تا جزیره‌ی شادی‌اش را بیاید؟ شب‌ها و روزها سفر می‌کند و افق دورتر از چیزی است که در خیال پرورانده. راه درست کدام سو است؟ چه‌قدر تا افق مانده؟ کسی نیست تا برای این پرسش‌های‌اش پاسخی داشته باشد. او گرفتار باد و توفان می‌شود. گویی به پایان جهان رسیده‌. اما یک روز، از میانه‌ این توفان، سکوت باز می‌گردد و تابلویی در دریا راه جزیره‌ شادی را نشان‌اش می‌دهد. جزیره‌های بسیاری می‌بیند، بزرگ و کوچک، برآمده و هموار. او باید از میان‌شان جزیره‌ شادی‌اش را بیابد. به جزیره‌های اندیشه‌های ژرف می‌رسد، او از کنار جزیره‌های همیشه جشن، تندرستی و نیرومندی می‌گذرد و میان همه جزیره‌ها صدای‌اش می‌زنند که نام جزیره‌ی ما شادی است اما دخترک دودل است و نمی‌تواند جایی را برگزیند. پس از زمان بسیاری که در دریا می‌راند، آهنگی گوش‌نواز می‌شنود و جزیره‌ای را می‌بیند به‌سان آینه! با خود می‌اندیشد که این‌جا می‌تواند برای همیشه بماند و با دیگری زندگی بسازد. اما ماندن فراتر از تاب او است و یک روز خموشانه جزیره را ترک می‌کند و سوار بر بلم باز می‌راند و به آخرین جزیره‌ای می‌رسد که روی خط افق وجود دارد.