فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری یکی از عارفان و شاعران نامآور پایان قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری در نیشابور است. این عارف بزرگ، عمیقترین مسائل عرفانی را به سادهترین شکل در قالب داستانهایی شیرین در شعرهایش بیان میکند.
یکی از آثار ارزشمند او الهینامه، شامل حکایتهای کوتاه و بلند منظوم است. همهی این حکایتها در یک داستان اصلی مطرح میشود: پدری شش پسرش را جمع میکند و از آرزوهایشان میپرسد. پدر میفهمد که این آرزوها آنها را به خوشبختی نمیرساند. پس حکایتهای آموزندهای را برایشان تعریف میکند. مجموعهی این حکایتها الهینامه را تشکیل میدهد.
الهینامه شامل دویست و هشتاد و دو حکایت منظوم است. دوازده حکایت از این کتاب ارزشمند به نثر ساده و روانی برای کودکان بازآفرینی شده است.