کتاب نوری که نمی بینیم اثر آنتونی دوئر

کتاب «نوری که نمی‌بینیم» نوشته‌ی «آنتونی دوئر» و ترجمه‌ی «حسام جنانی» است. جنگ این پدیده‌ی بی‌رحم، در طول تاریخ حوادث غیرقابل پیش‌بینی را برای انسان‌ها رقم زده است. به‌جز روی تاریک و خشن آن، گاه در دل آن نور‌هایی از انسانیت و عشق پدیدار می‌شود. دوئر پرده از قصه‌ی عاشقانه‌ی دختر نابینای فرانسوی در جنگ جهانی دوم برای خواننده برمی‌دارد که دلباخته‌ی پسر یتیم آلمانی می‌شود. تلاش‌های این دو جوان عاشق برای شروع دوباره در خرابه‌های به‌جامانده از جنگ و چالش‌های زندگی، تحسین‌بر‌انگیز است. در فهرست هافینگتن پست این کتاب در لیست ده رمانی که نمی‌توان آن را نصفه زمین گذشت در سال ۲۰۱۵ قرار گرفته است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «چیزی به نرمی تق‌تق می‌کند، خیلی نزدیک. کرکره‌ی پنجره‌ی سمت چپ را باز می‌کند و انگشت‌هایش را لای پره‌های کرکره‌ی سمت راست می‌کشد. برگه‌ای آن‌جا گیر کرده است. آن را نزدیک بینی‌اش می‌برد. بوی جوهر تازه می‌دهد، شاید هم بنزین. ماری لائور کنار پنجره در جوراب‌های ساق بلندش مردد است، اتاق خوابش پشت‌سرش است، صدف‌های دریایی روی گنجه ردیف‌اند و سنگ‌ریزه‌ها کنار قرنیز دیوار به خط شده‌اند. عصایش در گوشه‌ای ایستاده و رمان بریلش دمر روی تخت انتظار می‌کشد. وزوز هواپیماها بلندتر می‌شود... .» این رمان علاوه‌بر آنکه نامزد نهایی «جایزه‌ی کتاب ملی» را در کارنامه‌ی خود دارد، جایزه‌ی «پولیتزر ۲۰۱۵ » را برای نویسنده‌ی خود به ‌ارمغان آورد. انتشارات «نیماژ» این رمان را در سال ۱۳۹۵ منتشر کرده است.