کتاب ژاک قضا و قدری و اربابش اثر دنی دیدرو

کتاب «ژاک قضاوقدری و اربابش» را «دنی دیدرو» نوشته و «مینو مشیری» ترجمه کرده است. این رمان بر پایه‌ای از فلسفه و با تلفیقی از طنز همراه با نثری مطایبه‌آمیز به نگارش درآمده‌ است. مینو مشیری درباره‌ی موضوع این کتاب آورده است: «داستان بر رابطه میان نوکر و اربابش استوار است که با اسب سفر می‌کنند. دیدرو برخلاف سروانتس نقش اصلی را به نوکر می‌دهد نه به ارباب و ژاک نماینده تیپ ادبی جدیدی از نوکر می‌شود که تجسم آن را در فیگاروی بومارشه می‌یابیم. مقصد ژاک و اربابش را نمی‌دانیم. اهمیتی هم ندارد. قرار است برای کاهش ملال سفر ژاک داستان عشق‌هایش را برای اربابش نقل کند که در واقع این کار را نمی‌کند. این لحن و فضا هرگز پیش از دیدرو در تاریخ رمان‌نویسی دیده نشده است. نویسنده اطلاعات معمول را به خواننده‌اش نمی‌دهد. او به مراتب از عصر خودش فراتر می‌رود و مرزهای سنتی میان مقولات مختلف اندیشه و دانش و مرزهای میان ژانرهای ادبی و شیوه‌های بیان را می‌شکند.» این کتاب پس از مرگ دنی دیدرو منتشر شده و افرادی از جمله گوته، شیللر، هگل، مارکس، فروید، استاندال، بالزاک، بودلر و ژید آن را تحسین کرده‌اند. در بخشی از داستان می‌خوانیم: «ارباب ژاک پایین می‌رود، سفارش ناهار می‌دهد، یک اسب می‌خرد، مجددا به اتاق بالا می‌آید و ژاک را لباس‌پوشیده می‌بیند. ناهار می‌خورند و راه می‌افتند؛ ژاک اصرار دارد که صحیح نیست بدون دیدار و تشکر از مردی که چیزی نمانده بود جلو خانه‌ی او مغزش متلاشی شود و او در نهایت محبت به دادش رسید آنجا را ترک کنند؛ اربابش برای آرام‌کردن طبع لطیف ژاک به او اطمینان می‌دهد به نوکرانی که او را به مسافرخانه آوردند، انعام خوبی داده است.» کتاب حاضر را «نشر نو» منتشر کرده است.