«زیباشناسی سخن پارسی» مجموعهای سه جلدی است که هر یک از کتابهای آن به بررسی یکی از سه قلمرو اصلی زیباشناسی سخن، بیان و معانی و بدیع، میپردازد. این دومین کتاب از ان مجموعه است و به معانی،«دانش حالهای سخن» ویژگی یافته است. بخش نخست کتاب به تعریف و شناخت کلی دانش معانی پرداخته و در بخشهای پس از آن هشت زمینه اصلی دگرگونیهای جمله به تناسب با موقعیت و مخاطب، که موضوع این دانش است، یک یک بررسی میشوند. برابرهای پارسی تازهای که برای اصطلاحات این فن پیشنهاد شدهاند در واژهنامهی پایانی آمدهاند و برای خوانندگانی که از آن به عنوان متن درسی استفاده میکنند پرسشهایی نیز در پایان کتاب افزوده شده است.