کتاب توپ شبانه اثر جعفر مدرس صادقی

چراغ کشتی‌های بزرگی که خیلی دور از ساحلف ردیف، ایستاده بودند کنار هم روشن بود. چند تا کشتی کوچک‌تر توی فاصله بین ساحل و کشتی‌های بزرگ ایستاده بودند که چراغ آن‌ها هم روشن بود. یک قایق موتوری به موازات ساحل داشت می‌آمد به سمت ما، بعد راه خودش را کج کرد و رفت به سمت کشتی‌ها. دو نفر توی قایق بودند که بارانی‌های زرد لیمویی شب‌نما تن‌شان بود که کلاه‌های گشادی هم داشت. می‌رفتند پیش آن کشتی‌های اولی. شاید هم پیش آن کشتی‌های بزرگ‌تر که همیشه همان‌جا لنگر می‌انداختند و جلوتر نمی‌آمدند. شاید نمی‌شد. شاید اصلن قرار نبود بیایند جلوتر. اصلن به من چه؟ دلم می‌خواست توی همان قایقی بودم که داشت می‌رفت به سمت کشتی‌ها. دلم می‌خواست بدانم که آن دو نفر داشتند می‌رفتند به سمت کشتی‌ها که چی بشه؟ شاید یکی از آن دو نفر ناخدای یکی از همان کشتی‌ها بود و داشت می‌رفت توی کشتی خودش تا فردا صبح زود به سلامتی راه بیفتد به سمت خدا می‌داند کجا. دلم می‌خواست می‌دانستم کجا می‌رفت. دلم می‌خواست یکی از آن دو نفر بودم. اما نمی‌دانستم دلم می‌خواست کدام یکی بودم. ناخدا یا اون یکی؟ دلم می‌خواست هر دو نفر بودم...