کتاب مونالیزای ادبیات اثر مهدی امیرخانلو

نخستین شبی که هملت شکسپیر به روی صحنه آمد، شبی گرم در نیمه‌های تابستان، انبوه تماشاگرانی که در تماشاخانه «گلاب» (The Globe) گرد آمده بودند، منتظر بودند تا بار دیگر همان هملت چاق و تنبلی را بر صحنه ببینند که مدام به بهانه‌ای کشتن شاه را به تاخیر می‌اندازد و از پیِ او شبحِ زره و کلاه خود پوشیده ای که می‌دود و فریاد می زند: «هملت، انتقام.» آنها منتظر بودند تا با شبح پدرِ قهرمان نمایش همصدا شوند و هر کجا هملت خود را به خاطر کندی و تنبلی ملامت می کند با خنده و شوخی فریاد بزنند: «هملت، هملت، انتقام.» اما در آن شب نیمه‌های تابستان که گرمای هوا شاهزاده را حین دوئل با رقیب سرسختش، لایرتیس، سخت به نفس نفس زدن و عرق کردن انداخته بود، همه تماشاگران گلاب، چه آنها که یک پنی داده بودند و ایستاده نمایش را تماشا می‌کردند و چه آنها که در لژها نشسته بودند، از تماشای هملت جدید بر جای خود میخکوب شدند. از شنیدن سرود غمناک افلیا گریستند و بر بخت بد همکلاسی‌ها، با همه فریبکاری هاشان، لعنت فرستادند. هیچ کس هملت جدید را مسخره نکرد، برعکس، تماشاگران گلاب آن شب به طرز مرموزی حس می‌کردند که شاهد بزرگترین نمایش جهان بوده‌اند.