کتاب نفیرنامه اثر فوزیه مجد انتشارات ماهور

این کتاب نوعی نقد و نظر است. نوعی نگاه فلسفی، شاعرانه و نمادین. نوعی جست‌وجو. نوعی ژرف‌کاوی در فراز و فرود موسیقی دستگاهی ـ ردیفی ایران. فوزیه مجد در ابتدای کتابش می‌گوید گویی این کتاب ناگهان ظاهر شده است و بعد دوباره فرو رفته است. او معتقد است موسیقی کهن مردم ایران است که توانسته در طول اعصار در مناطق مختلف، با رنگ و بو و هویت‌های گوناگون، پویا و زنده بماند و هنوز، شاید، بخشی از آن‌ها ماندگار و فعال مانده و اکنون، تنها، توسط موسیقیدان‌های همان مناطق می‌تواند نگهداری و پاسداری شود، کسانی که با نمونه و نواخته‌های استادان نسل‌های قبل آشنا باشند. دوام این موسیقی نیاز به تلاش، مهر و فداکاری آنها دارد. هنوز معتقدم که با این موسیقی‌ها بی‌حرمتی و بازی نشود. پرداختن به این موسیقی با شگردهای موسیقی غرب که مورد علاقهٔ برخی از آهنگسازان است، فایده‌ای برای آن موسیقی ندارد، زبان بیگانه‌ای است که به آن تزریق می‌شود و آن را به مسیری دیگر هدایت می‌کند.